Mówi, rozprawia, dyskutuje, prawi piękne kazania, śpiewa uroczyste pieśni... ale za mało robi. Ludzie, którzy mnie nie znają, słyszą wprawdzie wiele od chrześcijan, ale widzą zbyt mało. Dlatego też pozostają na uboczu.
I oto w jednym momencie zapanowała grobowa cisza u chrześcijan na calutkim świecie. Papież wyszedł akurat na Plac św. Piotra, aby wygłosić orędzie do tysięcy pielgrzymów, ale nie wykrztusił z siebie ani słowa.
W katedrze zaintonowano właśnie uroczyste "Te Deum", ale nikt w przepełnionym kościele nie zaśpiewał. Do proboszcza przyszli narzeczeni, ale nie umieli powiedzieć po co przyszli i co chcieli.
Wśród chrześcijan powiało grozą. Strach padł na wszystkich. Zaczęło się życie bez słów, wszyscy napiętnowani byli niemową.
Przyszła wtedy, w ten cichy czas, refleksja: jak można by w takiej niezręcznej sytuacji powiedzieć Bogu, że się GO KOCHA, jak można by bez słów głosić EWANGELIĘ?
Szybko zrozumiano, że trzeba sięgnąć po CZYNY.
" Tak pracować, jakby się miało żyć wiecznie.
Tak żyć, jakby trzeba było jutro umierać." [św. Jan Bosko]
\ z książki Kazimierza Wójtowicza "Notki" \
